Πως κάνουν την μπουγάδα τους οι αστροναύτες;

Απάντηση του Robert Frost

Το πλήρωμα δεν κάνει την μπουγάδα του. Το νερό είναι πυκνό, βαρύ και ακριβό για να το μεταφέρουν στο διάστημα. Είναι πιο οικονομικό το να αντικαταστήσουν τα ρούχα τους όταν βρωμίζονται αρκετά και δεν μπορούν να φορεθούν πλέον.

Τα βρώμικα ρούχα τα βάζουν στην κάψουλα Progress μαζί με τα υπόλοιπα απορρίμματα του πληρώματος. Στην συνέχεια η κάψουλα Progress αποσυνδέεται από τον διαστημικό σταθμό και καίγεται στην ατμόσφαιρα. 

Παρακάτω υπάρχει ένα στιγμιότυπο από ένα βίντεο του ISS (International Space Station), που δείχνει την κάψουλα Progress γεμάτη με απορρίμματα.

Αν οι άνθρωποι είχαν διατηρήσει ανατομικά την ουρά τους, πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές μας;

Απάντηση του Robert Frost

Οι ουρές των ζώων έχουν πολλές απολήξεις νεύρων οπότε είναι πολύ ευαίσθητες. Το είδος μας θα ανακάλυπτε πως οι ουρές είναι ερωτογενής ζώνη. Για να το αποτρέψουν αυτό, οι θρησκείες μάλλον  θα επέβαλαν τον ακρωτηριασμό της ουράς ταυτόχρονα με την περιτομή. 

Ποιες είναι οι πιο ανατριχιαστικές φωτογραφίες;

Απάντηση της Deepak Mehta


Αυτή

Δεν είναι εικόνα από κάποια neo-noir ταινία τρόμου. Ή δεν είναι κάποια φωτογραφία επεξεργασμένη με Photoshop. Ούτε είναι σκηνοθετημένη.

Είναι η φωτογραφία μίας Γαλλίδας γυναίκας, Blanche Monnier, όταν ήταν 50 ετών. Για ολόκληρα 25 χρόνια κανένας δεν την είχε δει, και όλοι υπέθεταν πως ήταν νεκρή ή πως αγνοούνταν. Η μητέρα της και ο αδερφός της είχαν κάνει μέχρι και τελετή πένθους για αυτήν.

Καημένες ψυχές, ίσως σκεφτείτε!

Αλλά όχι, έκρυβαν ένα φριχτό μυστικό. Ανακάλυψαν πως η Blanche ήταν ερωτευμένη με έναν δικηγόρο, κάποιον από χαμηλότερη κοινωνική κάστα από της οικογένεια της. Σαν τιμωρία για το "έγκλημα" της, η ίδια η μητέρα της την κλείδωσε στην σοφίτα για 25 χρόνια.

Στις 23 Μαΐου 1901, κατέφθασε μία μυστηριώδης επιστολή στο γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα του Παρισιού. Η ανυπόγραφη επιστολή ανέφερε: "Κύριε Γενικέ Εισαγγελέα: έχω την τιμή να σας ενημερώσω για ένα άκρως σοβαρό περιστατικό. Σας αναφέρω πως υπάρχει μία γεροντοκόρη κλειδωμένη στην οικία της Κυρίας Monnier, υποσιτισμένη, και ζώντας σε έναν σωρό από σκουπίδια τα τελευταία εικοσιπέντε έτη– με μία λέξη, ζει στις ακαθαρσίες της.".

Σοκαρισμένοι από την επιστολή, η αστυνομία αποφάσισε να ερευνήσει την οικία της οικογένειας Monnier παρόλο ότι ήταν επιφανής. Μία ομάδα από ερευνητές εισήλθαν στον σπίτι, έψαξαν το κτήριο και στον πάνω όροφο παρατήρησαν πως υπήρχε μία πόρτα με κλειδαριά. Μόλις αφαίρεσαν την κλειδαριά μια δυσωδία κατέκλυσε τον χώρο.

Προς έκπληξη τους, μία ακραία υποσιτισμένη γυναίκα ήταν τρομαγμένη στο κρεβάτι, καλυμμένη από φαγητό και ακαθαρσίες, η οποία δεν μπορούσε να αντικρίσει το φως που είχε στερηθεί για 25 χρόνια. Η Blanche Monnier, πλέον ζύγιζε 25 κιλά και ήταν φυλακισμένη για ένα τέταρτο του αιώνα.  Δεν είχε δει ούτε το φως, ούτε κάποιον άλλον άνθρωπο κατά την διάρκεια της κράτησης της.

Διαβάστε περισσότερα: 

dailymail.co.uk

19th Century French socialite locked for 25 years by her mother

Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για ακραία διαβολικές πράξεις. Ότι κάποιος μπορεί να καταστρέψει 25 χρόνια από την ζωή κάποιου άλλου για το τίποτα.

Τι σε γοητεύει;

Απάντηση του Tal Melamend

Ότι αυτό:

φτιάχνεται από αυτό:

και αυτό:

και αυτό:

Και πολλά άλλα μέταλλα και χημικά.

Αν το δούμε απλά, είναι κοινές πέτρες. Πως γίνεται ένα μάτσο από πέτρες διατεταγμένες σε μία συγκεκριμένη δομή να δημιουργήσουν κάτι ισχυρό όπως ένας επεξεργαστής και ένα smartphone; Αυτό πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον, το πως όλες αυτές οι έξυπνες συσκευές που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα προέρχονται από κάτι άλλο.

Οι συσκευές αυτές δεν μοιάζουν σε τίποτα με ότι βρίσκουμε στο φυσικό περιβάλλον, παρόλα αυτά είναι κατασκευασμένα με τα ίδια υλικά όπως και οτιδήποτε άλλο στην φύση.

Το ταξίδι από μία απλή πέτρα στο να γίνει κομμάτι ενός συστήματος που προβάλει ένα αρχείο video από την άλλη άκρη του κόσμου ενώ κάνει πάνω από ένα δισεκατομμύριο υπολογισμούς το δευτερόλεπτο είναι που με γοητεύει.

για αυτούς που αναρωτιούνται, οι φωτογραφίες που κοινοποίησα ξεκινώντας από την κορυφή είναι:

Πυρίτιο (Silicon): χρησιμοποιείται για την κατασκευή τρανζίστορ και μικροεπεξεργαστών

Λίθιο (Lithium): χρησιμοποιείται ευρέως για την κατασκευή μπαταριών

Χαλαζίας (Quartz): ένας κρύσταλλος που χρησιμοποιείται ευρέως σε ηλεκτρονικούς ταλαντωτές προκειμένου να ορίσουν τους χρονισμούς ενός επεξεργαστή.

Πως είναι να καταδικάζεσαι για κάτι που δεν διέπραξες;

Απάντηση του Michael Morton

Καταδικάστηκα άδικα για την δολοφονία της γυναίκας μου. Θυμάμαι την πρώτη μου νύχτα στην φυλακή. Δεν διέφερε πολύ από το να φας γροθιά στο πρόσωπο. Είχα σαστίσει, μουδιάσει και δεν ήμουν σίγουρος τι θα αντιμετωπίσω. Όλος ο έλεγχος της προσωπικής μου ζωής μου είχε αφαιρεθεί. Το τι έγραφα, το τι έτρωγα, το που κοιμόμουν και το που δεν μου επιτρεπόταν να πάω μου το υπαγόρευε η Πολιτεία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η απόλυτη ισχύς της πολιτείας γίνεται χυδαία, καταναγκαστική και Οργουελική.

Οι πρώτοι μήνες στην φυλακή έχουν να κάνουν με την προσαρμογή. Είναι μια διαφορετική κοινωνία, μια υποκουλτούρα γύρω από την δύναμη -- σωματική, συναισθηματική και πνευματική. Υπάρχουν απλά κανόνες. Υπάκουσε και εσωτερίκευσε αυτούς του κανόνες και θα επιβιώσεις.

Καθώς συσσωρεύοντε τα χρόνια, η προσποιητή απάθεια γίνεται το προσωπείο σου. Όμως από μέσα σου, η οργή και πικρία σε "καταβροχθίζει". Η εκδίκηση μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου στον λεγόμενο- ελεύθερο χρόνο σου. Κάποιες περίεργες στιγμές, φαντασιώνεσαι την απλή ζωή... ή το να δραπετεύεις σε κάποιο τροπικό νησί... ή να πεθαίνεις στην φυλακή. Φαντάζεσαι να χτίζεις σπίτια, να κάνεις σχέσεις με το αντίθετο φύλο ή να καις και να καταστρέφεις τα σπίτια και τις σχέσεις των εχθρών σου.

Όσο οι δεκαετίες αυξάνονται, μία αποδοχή και κατανόηση της ζωής παρουσιάζεται δειλά. Αν είσαι τυχερός, γίνεσαι πιο ήρεμος, γαλήνιος και πιο σίγουρος. Κατανοείς πιο πολύ της αξία της πίστης, της ελπίδας και, φυσικά, της αγάπης. Αρχίζεις να εκτιμάς αγνά πράγματα, όπως την συμπεριφορά των ζώων και την χαρά των μικρών παιδιών. Ακούγεται κλισέ και σχεδόν μπανάλ αλλά ο χρόνος σε ηρεμεί.

Στο τέλος, αν είσαι τυχερός, αντιλαμβάνεσαι πως οι αντιξοότητες είναι αυτές που μας βελτιώνουν. Και αν είσαι ακόμα πιο τυχερός και κάπως διορατικός, αντιλαμβάνεσαι πως οι αντιξοότητες που αντιμετώπισες είναι αυτές που χρειάζεσαι. Οι δυσκολίες είναι αυτές που σφυρηλατούν τον χαρακτήρα μας. 

Γιατί πολλοί παθιάζονται τόσο πολύ με το Dragon Ball Z?

Okay, δεν έχω δει ποτέ κάποιο επεισόδιο του DBZ (DBZ= Dragon Ball Z), αλλά έχω μια γενική ιδέα για του περί τίνος πρόκειται. Το θέμα είναι γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι, ακόμα και ενήλικες, κάνουν σαν τρελοί για αυτό; Υπάρχουν ακόμα και απόφοιτοι πανεπιστημίων που μπαίνουν στην διαδικασία να συγκρίνουν τον Goku με τον Superman! (Σημείωση: ο Goku, ή Σονγκόκου στην ελληνική μεταγλώττιση, είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του DBZ )

Απάντηση του Kunal Tyagi

Ήμουν περίπου 12-13 όταν είδα πρώτη φορά ένα επεισόδιο DBZ, το μετέδιδε το Cartoon Network της Ινδίας. Ποτέ δεν είχαν μεταδώσει την αρχική σειρά του Dragon Ball πριν από αυτό, επομένως ένοιωθα πως κάτι "έχανα" όταν το παρακολουθούσα. Αλλά ακόμα και αν δεν είχα τις καλύτερες προϋποθέσεις για μια καλή αρχή, μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Και είναι αρκετά ξεκάθαροι οι λόγοι τώρα τώρα που κάνω ανασκόπηση. Ήταν διαφορετικό, τόσο απλό. Ήταν κάτι νέο, δεν υπήρχε ούτε ένα καρτούν (δεν ήξερα το ορισμό anime μέχρι που μπήκα στο κολέγιο, το παραδέχομαι), που να έχει τέτοιες σκηνές μάχης, με συναρπαστική γρήγορη πλοκή, ο απλός, αδύνατος χαρακτήρας, μολονότι είχε περίεργα μαλλιά όπου έκανε ότι έκανε. Μετά από λίγο καιρό προσπαθούσα και εγώ να κάνω ένα κύμα kamehameha κάτω από τα σκεπάσματα μου ενώ έκανα ότι κοιμόμουν :P

Ήταν αστείο, συγκινητικό, γεμάτο με σκηνές δράσης, με χαρακτήρες που εξελίσσονταν όσο τους παρακολουθούσες. Ενώ ήταν όλοι υπεράνθρωποι όταν ξεκίνησε η σειρά, συνέχισαν να αναπτύσσονται όσο προχωρούσε η πλοκή και τα παιδιά άρχισαν να "συνδέονται" μαζί τους. Δεν αστειεύομαι, ακόμα και εγώ ξεκίνησα να κάνω push ups με ένα χέρι, σαν αυτά που έκανε ο Σονγκόκου ενώ πήγαινε στον πλανήτη Νάμεκ (Namek) για να πολεμήσει με την Φρίζα (Frieza)(παρακαλώ αγνοήστε τα ονόματα που αναφέρω αν δεν τα γνωρίζεται, διαβάζω πως δεν έχετε παρακολουθήσει την σειρά και δεν γνωρίζεται τους χαρακτήρες, αλλά συνέχεια αναφέρω τα ονόματα ενώ πληκτρολογώ), και πάντα θαύμαζα που μπορούσε να κάνει 1000, ενώ εγώ δεν μπορούσα να κάνω ούτε 70 με μία προσπάθεια.

Το DBZ ήταν για πολύ κόσμο το πρώτο βήμα για τον κόσμο του anime, και για πολύ καιρό, ήταν η μόνη σειρά anime που είχαν δει ποτέ. Αγαπούσαν τον Σονγκόκου, ήταν χαζός αλλά με αγνή καρδιά, αγαπούσαν τον Βετζίτα (Vegeta), ήταν αλλαζονικός, αγενής αλλά με χρυσή καρδιά. Αγαπούσαν να βλέπουν τον καραφλό φίλο του Σονγκόκου, τον Κρίλιν (Krillin), και μισούσαν να τον βλέπουν να πεθαίνει από τα χέρια της Frieza, και εκείνη η επική μεταμόρφωση σε Σούπερ Σάγιαν (Super Saiyan)!!

Επομένως, αυτό που θέλω να πω, είναι πως φαντάσου κάποιον που διαβάζει για πρώτη φορά Superman πως θα ένιωθε. Ή Spider-Man. Κάποιον που ποτέ δεν είχε δει πριν. Που μπορούσε να είναι χαζός σαν ένα δεκάχρονο παιδί και δυνατός όσο ο Superman. Μετά από αυτό, ίσως να καταλάβαινες γιατί είναι όλοι τόσο τρελοί για το DBZ :) Ήταν κομμάτι της παιδική μας ηλικίας, κατείχε μία σημαντική θέση στην καρδιά μας.

Και σοβαρά, αν δεν έχεις δει την σειρά, τότε δες την. Τουλάχιστον δώσε της μία ευκαιρία, ίσως μπορείς να δεις την σειρά Dragon Ball Kai, που είναι η remastered εκδοχή του DBZ με λιγότερα επεισόδια και με πιο γρήγορη πλοκή.

Ελπίζω να βοήθησα λίγο στο να καταλάβεις , αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορείς να εξηγήσεις γιατί κάποιος νοιώθει κάτι συγκεκριμένο για κάτι, μπορείς απλά να το βιώσεις και να ελπίζεις πως θα μπορείς να λάβεις μια αντίστοιχη εμπειρία. :)