Οι αρχαίοι άνθρωποι έτρωγαν κατά βάση σιτηρά, επομένως όποιος έχει συνηθίσει να τρώει κρέας, ψάρι, λαχανικά και φρούτα θα μισούσε το φαγητό την περίοδο εκείνη. Στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη αυτές οι τροφές ήταν προνόμιο των υπερβολικά ευκατάστατων (μόλις και μετά βίας ακόμα και για αυτούς), και μόνο σε ειδικές περιπτώσεις μπορούσε ο μέσος πολίτης να απολαύσει τέτοιας ποιότητας φαγητό.
Μία συνηθισμένη μέρα κυλούσε κάπως έτσι:
- Ανατολή ηλίου: Ψωμί βουτηγμένο σε άκρατο οίνο (Σημείωση: κρασί που δεν είναι αραιωμένο), ίσως με μερικές ελιές και αποξηραμένα σύκα. Εναλλακτικά: Χυλός σε πόσιμη μορφή μέσα από ποτήρι, παρασκευασμένος από κριθάρι και νερό, αρωματισμένος με βότανα.
- Μεσημέρι: Ψωμί βουτηγμένο σε άκρατο οίνο, ίσως με μερικές ελιές, αποξηραμένα σύκα και τυρί.
- Απόγευμα: Ψωμί βουτηγμένο σε άκρατο οίνο, ίσως με μερικές ελιές, αποξηραμένα σύκα και τυρί.
- Δύση ηλίου: Φασόλια φάβας, μαγειρεμένα ή ψημένα ή βρασμένα, αρωματισμένα με διάφορα βότανα, αλάτι και ελαιόλαδο, σερβιρισμένο με ψωμί και κρασί. Εναλλακτικά: Πουρές φάβας, παρασκευασμένος από φασόλια φάβας, τα οποία τα αλέθουν και σιγοβράζουν με κρασί και νερό, και τα αρωματίζουν με διάφορα βότανα. Σερβίρετε με ψωμί και κρασί. Εναλλακτικά 2: Μεγάλη πίτα με επικάλυψη από κρεμμύδια, κρέας, τυρί και σκόρδο. Εναλλακτικά 3: Σούπα από αρακά με κρεμμύδια και άλλα αρωματικά, σερβιρισμένο με ψωμί. Εναλλακτικά 4: Μαγειρεμένο ψάρι σερβιρισμένο με ψωμί και κρασί.
Η πιο κτυπητή παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε από αυτήν την δίαιτα είναι η παντελής έλλειψη φρούτων και λαχανικών. Αυτά τα ευπαθή προϊόντα είναι πολύ δύσκολο να διακινηθούν σε μεγάλες αποστάσεις με φόβο μήπως χαλάσουν. Συνεπώς οι άνθρωποι θα έπρεπε να τρώνε ότι οι ίδιοι παρασκευάζουν, το οποίο εξαρτιόταν άμεσα από τον τόπο διαμονής του. Για παράδειγμα, το άγονο αττικό έδαφος της Αθήνας παρήγαγε μεγάλες ποσότητες από κρασί, λάδι ελιάς, ελιές και σύκα, αλλά τίποτα άλλο. Σε αυτό το περιβάλλον, τα φρούτα και τα λαχανικά ήταν δύσκολο να τα προμηθευτούν ακόμη και οι πλούσιοι.
Το κρέας ήταν αρκετά σπάνιο στην αρχαιότητα. Η μεγάλης κλίμακας εκτροφή ζώων δεν υπήρχε ακόμα, επομένως οι μικρές ποσότητες που συλλέγονταν θα έπρεπε να πουληθούν σε υψηλές τιμές και γρήγορα, διαφορετικά θα χάλαγε το κρέας (η κατάψυξη των τροφίμων δεν υπήρχε τότε).
Τα ψάρια ήταν φθηνότερα, αλλά όχι και πολύ φθηνότερα. Οι ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιούμε σήμερα για να πιάσουμε μεγάλες ποσότητες ψαριών, οστρακόδερμων, καλαμαριών και χταποδιών τις χρησιμοποιούσαμε και τότε. Η ψαριά της ημέρας διακινούνταν στις κοντινές πόλεις. Τα ψάρια, ωστόσο, έχουν μικρή διάρκεια ζωής, το οποίο σημαίνει πως πρέπει να καταναλωθούν άμεσα διαφορετικά γινόντουσαν ακατάλληλα για βρώση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ανεβαίνουν οι τιμές πολύ.
Τα μόνα αγαθά που ήταν άμεσα διαθέσιμα και προσιτά σε όλους ήταν τα όσπρια, τα σιτηρά και τα δημητριακά. Ο αρακάς, τα φασόλια, οι φακές, τα λούπινα, τα καρύδια και άλλες ποικιλίες είναι εύκολο να καλλιεργηθούν και είναι αρκετά ανθεκτικά για να μεταφερθούν και να αποθηκευτούν σε σιταποθήκες μέσα σε πόλεις.
Τα βότανα και τα καρυκεύματα τα χρησιμοποιούσαν κατά κόρον, αλλά ακόμα και ένας σύγχρονος σεφ δε θα μπορούσε να κάνει πολλά με ένα περιορισμένο σετ υλικών. Για παράδειγμα, έχουμε πάρα πολλές συνταγές για ψωμί (το πιο κοινό είδος τροφίμων) , με την χρήση πολλών διαφορετικών υλικών: κριθάρι, βρώμη, ρύζι, γάλα ή λάδι. Αρωματισμένα με κύμινο, παπαρουνόσπορο, μάραθο, κόλιανδρο, σταφίδες, τριγωνέλλα, νιγέλλα (μελάνθιον), μαντζουράνα, δενδρολίβανο, κάπαρη, φασκόμηλο, φύλλα μαρουλιού, σκόρδο ή κρεμμύδια, παρασκευασμένα σε όλων των ειδών τα σχήματα.
Επομένως, αν ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο για να γευθείς το φαγητό της αρχαίας Ελλάδας ή Ρώμης, τότε να περιμένεις να φας πολύ ψωμί και πολλά μπιζέλια.
